Մարդիկ կորցրել են իրենց եսը: Բոլորը դարձել են կեղծավոր: Ոչ մեկը մյուսին չի օգնում առանց ետին մտքի: Միթե՞ այսպես է պետք: Արժի ապրել, յուրաքնչյուր մանրուքի մեջ շահ տեսնելով և միամիտներին կործանելով: 

Միթե՞ միանաման մարդկանցից շահում է նա ով կեղծավոր է, ով՝ դիմակով է…Չեմ ուզում հավատալ այդ փաստին, միթե աշխարհն այդքան կործանվել է…

Դուք մարդիկ այնքան հաճախ եք սկսել փոխել Ձեր դիմակները, որ ձեր դեմքն հիշելն անգամ բարդ է,  Ձեզ տեսնելը՝ անհնար: Իսկ առաջ…Հավատս չի գալիս…

Եվ ի վերջո որն՞ է լավագույն դիմակ:

չնկատեք, բայց տհաճ է նայել մեկին  ում մոտ անգամ առկա չէ դեմքը…Իսկ ի՞նչ ունի նա, պատասխանը պարզ է...Լավագույն դիմակ չպետք է լինի, չպիտի մարդիկ դառնան դիմակներով: Գուցե դուք դա

Դադարե՛ք լինել այդպիսին, հավատացե՜ք առանց դիմակի ավելի լավ է:

Եվ հիշեք՝ Լավագույն ասվածը հարաբերական է:Չէ՞, որ՝

Լավագույն դիմակն այն է, անակասկած,

Որ կոչվում է դեմք:

                              (Պարույր Սևակ)