Տխու՜ր եմ, անտեսվա՜ծ, մոռացվա՜ծ, չգտնվա՜ծ…

Դե՞- հիմա հասել է Ձեր հերթը օգնության: Հիմա ինձ է պետք մեկը, որ մաքրի արցունքներս, սփոփի հոգիս իր մտքերով ու հույսերով: Ու՞ր եք իմ ընկերներ: Հիմա ինձ է պետք բարի ու անմեղ մեկը, ով ինձ կփորձի ապացուցել, որ դեռ պետք եմ ոմանց: Իսկ գուցե պետք չե՞մ:  Իսկ  դուք որտեղի՞ց իմանաք, չէ ո՞ր լայն ժպիտս չի թողնում, չի թողնում նաև հպարտությունս: Ես ամեն օր սպասում եմ մեկին, որ ինձ  ձեռք մեկնի, մեկին ով բաց անելով հոգուս վրա դրված կողպեքը ինձ ցույց կտա իրական արժեքները: Այն, որ դեռ շարունակվում է կյանքը: Իսկ ինչու՞ եմ ինքս ինձ պարփակում այս մութ սենյակում ու սպասում ինչ- որ մարդ արարածի օգնությանը: Ավելի շուտ կհավատամ այն փաստին, թե  ինչ-որ կենդանի քայլում է ջրի վրայով կամ էլ, թե չէ  վագրը բաց է թողնում իր որսը, քան այն, որ մարդ կոչված բանական արարածնները ձեռք կմեկնեն  մեկը մյուսին:

Այս սենյակի մութ դռները ոչ միայն փակել են  հոգիս այլև աչքերս:Նրանք այնքան ամուր են, որ արգելում են տեսնել աշխարհը: Ընկել եմ մի անդունդի մեջ, որտեղից դուրս գալու համար պետք է օգնություն: Փորձում  եմ ուժ հավաքել ու բարձրանալ, բայց անդունդի խորությունը ինձնից զորեղ է: Իսկ եթե վերցնեմ ու սպասեմ որևէ մեկի օգնությանը,  ապա արդեն կլինի մյուս հազարամյակը, եթե իհարկե լինի այդպիսի մեկը: Չէ ո՞ր նրանք մարդիկ են, բանական էակներ ովքեր կարող են ֆիլմի պես դիտել և հաճույք ստանալ մեկ ուրիշի կործանումից: